Ο ΛΕΝΙΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΤΩΝΙΟ της Μέμης Κατσώνη

Απ’ τον De Chirico στον Πειραιά ως τα κριμπένσις στο Κολυμβητήριο. Στάσεις και σταθμοί σε μια διαδρομή στον τόπο και στο χρόνο, στα Εκβάτανα του παρελθόντος, το Μεταξουργείο του παρόντος και τη Βέστα του μέλλοντος. Τα διηγήματα της Μέμης Κατσώνη δύσκολα υποτάσσονται σε αυστηρές συντεταγμένες, τόσο στο χρόνο όσο και στο χώρο. Το μεγαλύτερό τους προτέρημα συνίσταται στο ότι αποτελούν «κόμβους», σημεία από τα οποία περνούν περισσότερες διαδρομές, πολλαπλές σημασίες. Έτσι, η αντιστοίχισή τους με σταθμούς του αθηναϊκού μετρό, και η αντίστοιχη γεωγραφία που επιβάλλεται στην ανάγνωση, θα πρέπει να ιδωθεί κυρίως μέσα από αυτό το πρίσμα: όχι ενός χώρου που ορίζεται, σαν τη διαγραφή μιας τροχιάς, αλλά ως σηματοδότηση ενός νοητού χάρτη, κλειδιά μιας φανταστικής πόλης, τόποι συνάντησης όσο και απόκλισης. Έτσι, είτε πρόκειται για τον Λένιν στον Άγιο Αντώνιο είτε για τον Μοντιλιάνι στον Περισσό, είτε ακόμη για μια πεταλούδα που σπέρνει το χάος στη Νερατζιώτισσα, τα πλάσματα που ενοικούν στα διηγήματα της Κατσώνη είναι αρκούντως φασματικά και ρευστά ώστε να ακυρώνουν κάθε απόπειρα μονοδιάστατης ανάγνωσής τους. 

 Κ. Κατσουλάρης BOOK PRESS

                                     ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

CAMERA OBSCURA του Σταμάτη Λαδικού

«Με περίμενε ήδη ξαπλωμένη με όλη τη λαμπρότητα του σώματός της να φωτοβολεί στον αποπνικτικά ζεστό χώρο. Χάιδεψα με την αναστροφή του χεριού μου το λευκό της μάγουλο. Έτρεμα. Τρέμω κάθε φορά.
Ξεκίνησα από το γωνιώδες σαγόνι, κύλισα στο καλοσμιλεμένο, μικρό αφτί (δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω τη γυαλάδα που μοίραζε το αχνό χνούδι του λοβού), άφησα το χέρι μου να κατέβει στο λαιμό της∙ στάθηκα εκεί για μια στιγμή πριν κατηφορίσω ακόμα πιο κάτω, με δάχτυλα που έτρεμαν όλο και εντονότερα, στην ανοιχτή πληγή του τσακισμένου στήθους της. Έστεκε ορθάνοιχτο, ένα παράθυρο για το λαμπερό εσωτερικό του κορμιού της.
Έκανα ένα βήμα πίσω, σημάδεψα με το φακό, κράτησα την ανάσα μου και τράβηξα τη φωτογραφία. Εξέπνευσα πάλι, τη στιγμή που η εκτυφλωτική έκρηξη του φλας καθαγίασε τα πάντα. Είμαι επαγγελματίας φωτογράφος. Φωτογραφίζω τους Νεκρούς».

Από τον κόσμο των νεκρών ως τα απειλητικά δάση όπου κατοικούν οι φόβοι μας, από τους δρόμους του βικτοριανού Λονδίνου ως την Πρέβεζα του Καρυωτάκη, ο χώρος και ο χρόνος διαστέλλονται και δημιουργούν γέφυρες που ενώνουν το παρελθόν με το μέλλον. Και όλα συγκλίνουν στη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ιστορίες τρόμου, μπορεί και να μην είναι «ιστορίες».

Δώδεκα διηγήματα τρόμου, σε μια σύγχρονη απόδοση των κλασικών του είδους. Υποβλητική ατμόσφαιρα και σκοτεινός λυρισμός από ένα συγγραφέα που κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη σύγχρονη, ελληνική λογοτεχνία. 

                                          ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ MOMENTUM